بررسی مشکلات کسب و کارهای خرد در بخش کشاورزی ایران گویای سطح پایین هماهنگی بین بخش های مختلف زنجیره عرضه می باشد. به عبارت دیگر، ارتباط و هماهنگی ضعیفی بین تامین کنندگان نهاده ها، تولیدکنندگان، صنعت فرآوری، صنعت انبارداری، صنعت حمل و نقل، شبکه های خرده فروشی، عمده فروشی و مصرف کنندگان مشاهده می شود. این مسئله منجر به شکاف بالای بین قیمت تولیدکننده و مصرف کننده محصولات کشاورزی می شود. توسعه و تکمیل زنجیره های ارزش محصولات کشاورزی مبتنی بر کشاورزی قراردادی می تواند بسیاری از این نارسایی ها را رفع نماید.
کشاورزی قراردادی
کشاورزی قراردادی برای سالیان متمادی به عنوان ابزار سازماندهی و حمایت از تولیدات کشاورزی به ویژه برای کشاورزان خرد مورد استفاده قرار می گیرد. این نظام کشاورزی را می توان به عنوان یک توافق بین کشاورزان و شرکتهای پشتیبان تعریف نمود. در این نوع قراردادها همواره خریدار با عرضه نهاده ها و ارائه مشاوره فنی از کشاورزان حمایت می کند. مبنای چنین ترتیباتی الزام قانونی از سوی کشاورز برای فراهم نمودن یک کالای خاص به مقدار مشخص و با استانداردهای کیفی تعیین شده و الزام قانونی از سوی شرکت پشتیبان برای حمایت از تولید کشاورز و خرید کالا خواهد بود.
در کشاورزی قراردادی یک شرکت تولیدی و فرآوری محصولات کشاورزی با عقد قرارداد با کشاورزان و تولیدکنندگان، محصولات آنها را به صورت تضمینی توافقی و یا با فرمول قیمتی مشخص خریداری میکند. همزمان با خرید محصولات کشاورزان، خدمات فنی آموزشی مشاورهای در کلیه ی مراحل کاشت و داشت و برداشت با هدف ارتقای عملکرد کمی و کیفی محصول به کشاورزان تحت قرارداد ارائه میشود.
عمومی ترین الگوی اجرایی توسعه کشاورزی قراردادی برای محصولات با ارزش افزوده و ارزآوری بالا، توسعه کشاورزی قراردادی با کمک شرکتهای پشتیبان است. سامانه مدیریت هوشمند پشتیبان کشت برای بهبود فرآیندها و بهینه سازی کشت قراردادی، توسط شرکت دانش بنیان مهندسی ستاک پرداز آسیا طراحی و پیاده سازی شد.
آخرین دیدگاه‌ها