کشاورزی قراردادی برای سالیان متمادی به عنوان ابزار سازماندهی و حمایت از تولیدات کشاورزی به ویژه برای کشاورزان خرد مورد استفاده قرار گرفته است. این نظام کشاورزی را میتوان به عنوان یک توافق بین کشاورزان و شرکتهای پشتیبان/بنگاههای فرآوری و یا بازاررسانی برای تولید و عرضه محصولات کشاورزی تحت توافقات قبلی، تعریف نمود. در این شکل از قراردادها همواره خریدار در قالب عرضه نهاده ها و ارائه مشاوره فنی حمایت کشاورزان را تقبل میکند. مبنای چنین ترتیباتی الزام قانونی از سوی کشاورز برای فراهم نمودن یک کالای خاص به مقدار مشخص و با استانداردهای کیفی تعیین شده و الزام قانونی از سوی شرکت پشتیبان برای حمایت از تولید کشاورز و خرید کالا است.
در کشاورزی قراردادی، یک شرکت تولیدی و فرآوری محصولات کشاورزی با عقد قرارداد با کشاورزان و تولیدکنندگان، محصوالت آنها را به صورت تضمینی، توافقی و یا با فرمول قیمتی مشخص خریداری میکند.
همزمان با خرید محصولات کشاورزان، خدمات فنی، آموزشی، مشاوره ای در کلیه ی مراحل کاشت، داشت و برداشت با هدف ارتقای عملکرد کمی و کیفی محصول به کشاورزان تحت قرارداد ارائه میشود.